วันนี้หลากรส

Oct 18th, 2008 | By | Category: Articles
วันนี้หลากรส

by เด็กที่รอคอย เขียนลงใน Bloggang เมื่อวันที่ 22 ก.ย. 2548

นึกอยู่หลายวันแล้วว่าอยากอัพบล๊อคการ์ตูน แต่พอมาเจอะคำเตือนจากคุณมุ๋มว่าอย่าเพิ่งเปลี่ยนกรุ๊ปบล๊อค หาไม่แล้ว บล๊อคทั้งหลายอาจหายได้แม้ทีมงาน(อาจ)จะกู้กลับคืนมาได้ก้อตามที …จึงคิดในใจมาหลายตลบเพราะความเสี่ยงมีสูง และถ้าหากจะลองเสี่ยงดูนัดนี้ก้อคงเป็นหนังลงทุนอยู่มิใช่น้อย

คุยกะน้อยไว้นานแล้วว่า ซี่รีส์เรื่อง One Way Ticket เนี่ยเป็นหนึ่งในดวงใจเรื่องนึงเลยทีเดียว ไม่รู้ทำไมตอนอ่านถึงได้รู้สึกสงสารและเห็นใจมาริจังอยู่ตลอด จนหัวใจเจ็บแปล๊บไปหมดแทบจะทุกตอนเลย เพราะว่า บุราอิคุงที่เป็นพระเอกนี่ ช่างเป็นคนเย็นชาซะเหลือเกินให้ตายเหอะวะ อาจารย์วาดะนี่แกคิดอะไรของแกอยู่นะ วาดออกมาได้สมจริงสมจังจนบางทีน้ำตาคลอเลย … บ้าจริงๆ

ซี่รีส์นี้เก็บสะสมมาตั้งแต่สมัยยังเป็นไพเรทอยู่กะ KK Books อยู่เลย ที่จริงเค้าก้อแปลโอเคนะไม่ได้เลวร้ายอะไรเลย ผิดกันตรงที่คุณภาพกระดาษและรูปเล่มเท่านั้นเอง แถม… ลิขสิทธิ์ยังแปลคำที่อืออออยู่ในคอได้แข็งโป๊กมาก!!

ตอนสมัยยังเรียนญี่ปุ่นอยู่อาจารย์ก้อชอบทำเสียง อืม …อืม… อยู่ในคอเสมอ เข้าใจว่ามันมาจากตัวอักษรญี่ปุ่นที่มีจำกัด ตอนไพเรทแปล บุราอิคุงมักจะอือออในคอว่า “อืม…” แต่ลิขสิทธิ์เล่นงี้เลยนะ … “เออ..”

ฮ่วย!! อืม กับ เออ เนี่ย ดูยังไง๊ ยังไง ก้อไม่ใกล้กันเลยนะเพ่ แถม ไอ้ที่ว่า “เออ”เนี่ย ดันเอามาใช้กับมาริจังซะอีกต่างหาก มันหงุดหงิดนิดหน่อยเหมือนกันนะ

จริงๆก้อไม่ได้อยากให้มันจบเลย อ.วาดะ ก้อวาดได้สมจริงมาก กาลเวลาของมาริและบุราอิผ่านไปเท่าๆกับกาลเวลาของเรา ดังนั้นเรื่อง one way ticket ก้อเลยเดินทางมาสู่จุดหมายปลายทางในที่สุด ประทับใจกับความเข้มแข็งและเชื่อมั่นในตัวผู้เป็นที่รักของมาริจัง และความมั่นคงและแน่วแน่ของบุราอิคุงมากๆ ไม่เสียใจเลยที่ติดตามมาตลอดสี่ปี

ส่วนอันนี้คงจะต้องรำลึกกันนานหน่อย แต่ถ้ารุ่นเดียวกันล่ะก้อรับรองได้ว่าต้องร้อง “อ๋อออออ” ใครจำกันได้บ้าง แม่มดสาวแสนสวยและอำมหิต ทูตนรกสาวนามว่า อาราวเน่ จำได้มะๆ

ชอบบบบบบบ อาราวเน่มาก แรกๆดูเหมือนจะโหดเอาซะจริงๆ ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกว่า สาวน้อยผู้เป็นเจ้าของร่างที่เป็นครูสอนดนตรีชื่อ ฮานะ จะพยายามฆ่าตัวตายเพราะผิดหวังในความรัก แล้วอาราวเน่ก้อมาเข้าสิงร่างนี้ภายหลังแล้วแก้แค้นผู้ชายให้ ดูแล้วกลับไม่รู้สึกเกลียดชังแม่มดคนนี้เลย ตรงข้าม สะใจเล็กๆด้วยซ้ำ ขนาดว่าตอนนั้นเด็กที่รอคอยอายุแค่ไม่เกิน 10ขวบนะ

อันที่จริงมันควรจะมีเล่ม 1 ด้วยนะแต่เด็กที่รอคอยได้สูญเสียอาราวเน่ให้กับวิบัติภัยซาเล้งไปซะแล้ว … ในชีวิตนี้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวเท่านั้นเองด้วยความเข้าใจผิดของคนที่บ้านที่เมืองไทย เล่นเอาอาละวาดบ้านแตก แล้วก้อไม่มีใครกล้ามาแตะต้องกล่องลึกลับที่อยู่ในบ้านอีกเลยจนกว่าจะได้รับการยืนยันว่า “ไม่ใช่การ์ตูน” แต่ก้อ … มันเป็นอะไรที่เศร้ามากจนไม่อาจมีอะไรมาทดแทนกันได้หรอก งือ…

อีกเรื่องที่ยังคงชอบมาก แม้กาลเวลาจะเปลี่ยนแปลงชุดนักเรียนแบบปกกะลาสีน่ารักๆให้เป็นเสื้อสูทหลากสไตล์ และกระโปรงที่ยาวเลยเข่ามานิดหน่อย กลายเป็นสั้นจุ๊ดจู๋ ปิดอะไรก้อไม่มิด… (แถมเห็นแต่ขาโต๊ะสนุ๊ก…แม้จะขาว แต่รากฐานก้อมั่นคงจนปลงตกถึงสังขารมนุษย์ในวินาทีนั้น… ) แต่เรื่องนี้ก้อยังคงไว้ซึ่งความรู้สึกดีๆในบรรยากาศอยู่เหมือนเดิม ผลงานของ อ.มาเอดะ เอ็ตสึโกะ ค่ะ

ปกติ อ.มาเอดะ นี่มักจะวาดตัวละครวัยเรียนมหาลัยได้เชยมากๆ…ให้ตายเหอะ เชยอ่ะ เด็กมหาลัยใส่สร้อยคอมุกเงี้ย ใส่ชุดแบบสาวออฟฟิศเงี้ย … ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าที่ญี่ปุ่นเนี่ย การที่มีอายุขนาดเข้ามหาลัยได้แล้ว(คือน่าจะราว18-20)แล้วเปลี่ยนแนวการแต่งตัวไปเป็นสไตล์หนุ่มสาวออฟฟิศเนี่ยมันเป็นเรื่องธรรมดาหรือเปล่า เพราะเด็กที่รอคอยเองก้ออยู่แต่เมืองนอก ไม่เคยเห็นว่าโลกมันจะโสภาไปกว่าสมัยไฮสคูลซักเท่าไหร่เลย ปัจจุบัน เด็กๆที่ทำงานด้วยมันยังคิดว่า อายุ 20 อยู่ ….

แรกๆดีใจ แต่หลังๆนี่เริ่มไม่แน่ใจว่า หน้าตาท่าทางเรามันกะโปโลขนาดนั้นเลยเรอะไง(ฟะ)เนี่ย… … แต่ถ้าเป็นการแต่งตัวของเด็กสาวๆ 15-16 อะไรงี้ อ.มาเอดะวาดเสื้อผ้าได้น่ารักดีค่ะ ชอบ เรื่องนี้ตัวเอกคือ เอริโกะ และ อาโซคุง

ครั้งแรกที่ได้อ่านนี่รู้สึกว่าจะตั้งแต่สมัยอยู่ ป.3 ป.4 แล้วชอบมากเลย อ่านมาได้ถึงเล่มสามแล้ว แล้วมันก้อหายไปซะเฉยๆยังงั้นแหละ(ทั้งเล่ม4 ที่รอคอย และอีกสามเล่ม ล้วนแล้วแต่หายตัวไปอย่างลึกลับ ) สุดท้ายก้อมาเจอกับเอริโกะ และอาโซคุงอีกครั้ง ที่ร้านหนังสือเก่าชั้นใต้ดินที่เซ็นทรัลลาดพร้าว คว้าหมั๊บ! แล้วจ่ายตังค์เลยล่ะ

เรื่องราวมันอาจจะไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่หรอกค่ะ เพราะดูท่าทางคนเขียนก้อออกจะมึนกับจิตวิทยาและตรรกกะของตัวเองอยู่มิใช่น้อย ถ้าเอา อ.โอบาตะ จากDeathnote มาเทียบนี่ รับรองว่าเบียด อ.มาเอดะ ตกท่อตายคาที่ไปเลยนะ แต่ก้อชอบที่บรรยากาศของการเล่าเรื่องราวและลายเส้นและอีกอย่าง เอริโกะผู้เป็นตัวเอกของเรื่องก้อชอบผูกโบสวยๆเหมือนเด็กที่รอคอย ก้อเลยแอบให้คะแนนเป็นพิเศษ ฮิๆๆ

เรื่องสุดท้ายก่อน ไม่ใช่เรื่องเก่าเก๋ากึ้ก แต่วันนั้นพอดีอยู่ในเมืองไทยแล้วเปิดทีวีไว้เพื่อเอาเสียงเป็นเพื่อน (แล้วนอนอ่านการ์ตูน… ) อยู่ดีๆก้อพบกับละครจีนช่องสามอยู่เรื่องนึงซึ่ง เจอร์รี่ F4 แสดงกับสาวที่ไหนไม่รู้ เลยมองหน้าเฮียด้วยความเสน่หาส่วนตั๊วส่วนตัว… ที่สำคัญ ละครมันเป็นตอนอวสานด้วยคงดูไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว ที่ผ่านมาเราก้อไม่ได้อยู่บ้านดูมันเลยแล้วมันก้อมาเอาตอนดึกๆ ตี1 ตี2 … ซักพักนึงก้อเริ่มเอะใจ

เอ….. เนื้อเรื่องมันคุ้นๆแฮะ แถมเดาตอนจบได้ถูกด้วย ที่แท้เป็นละครที่ทำมาโดยอ้างอิงจากการ์ตูนนั่นเอง! แต่ว่าตอนนี้จำชื่อละครเรื่องนั้นไม่ได้แล้วอ่ะ แต่ถ้าการ์ตูนล่ะก้อ เรื่องนี้แหละ ไปซื้อมาโดยบังเอิญจริงๆเพราะว่าไม่เคยรู้จักคนเขียนมาก่อนเลย

เป็นเรื่องราวความรักของสาวรุ่นพี่และหนุ่มรุ่นน้องที่แสนจะลึกซึ้ง แต่เมื่อแม่ของฝ่ายชายมาขอร้องให้นางเอกถอนตัวออกไปจากชีวิตของลูก คุณนางเอกก้อเลยจำใจยอมทำตามแต่ก้อประกาศกร้าวว่าจะขออาฆาตแค้นแม่ชายหนุ่มไปตลอดชีวิต

หลายปีผ่านไป หญิงสาวคนเดิมได้พบรักกับชายคนใหม่มีแผนจะแต่งงานกัน แต่พระเจ้ามอบแจ๊คพ็อตแตกให้จนตั้งตัวไม่ทัน เมื่อมาพบว่า ชายหนุ่มผู้เป็นคู่หมั้นที่จริงแล้วเป็นพี่ชายแท้ๆของอดีตหนุ่มน้อยที่เคยรักกันปานจะกลืนกิน แต่ที่ไม่ทราบก้อเพราะว่าแม่ของชายหนุ่มคนนั้นเลิกกับพ่อจึงใช้คนละนามสกุล แต่เมื่ออายุมากขึ้นเริ่มเข้าใจความเป็นไปในโลก ก้อกลับมาคืนดีกันและแต่งงานกันอีกรอบ …. เธอก้อเลยไม่รู้ว่าคู่หมั้นคือพี่ชาย เพราะคนพี่นั้นพ่อเอาไปเลี้ยง ส่วนคนน้องแม่เป็นคนเอาไป

นรกแตกชัดๆ … เรื่องราวแบบเนี้ย สองเล่มจบค่ะ แต่กว่าจะจบได้นี่เล่นเอาปวดกะโหลกไปเลย ถ้าเป็นชีวิตจริงนี่ใครๆก้อคงจะประนามนางเอกคนนี้ซะแหลกราญไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแหงๆ

หวังแต่ว่าเราเองก้อคงจะไม่ต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้นะ กลัวจิงๆขอบอก …

Tags: , ,

Leave Comment